De hoesjes-worsteling

Of hoe het maken van een simpel gsm-hoesje een queeste werd.

Het begon toen mijn vader mij deze telefoon aan de hand deed. Ik zou uit mezelf nooit zo'n duur ding kopen, mijn slordigheid op dat vlak goed kennende. Maar het was een tweedehandsje, en "tweedehandskoopjes, dat is toch volledig uw ding?!" aldus de (Apple-minded) papa. Bovendien was mijn vorige toestel nogal voorhistorisch en had het net de geest geven. Ik kon dus eigenlijk niet anders. 

Maaaar! Ik kon er een hoesje voor maken! En dat vond ik in het begin dus het leukste aan het hele nieuwe-telefoon-gebeuren. Niet de "coole apps" of de mooie fotootjes (Instagram!), maar het feit dat ik een zakje kon maken in mijn fleurigste stofjes. Assorti (of wat dacht u) met mijn portemonnee. 

Ik ging dat wel efkes snel fiksen, zo om half elf 's avonds. (Merk op dat het het op dit tijdstip eigenlijk sowieso al niet anders kon dan mislopen, maar goed) 

Het eerste zakje was te smal, ik was stomweg vergeten de breedte van de gsm in te calculeren. 

Het tweede zakje was te kort, er stak een stukje van mijn gsm bovenuit, waardoor hij er altijd uitviel.

Het derde zakje was scheef, omdat ik intussen al scheel keek van vermoeidheid. 

Ik gaf het op, stak de telefoon in het tweede zakje en mezelf in mijn bed. 

Het vierde zakje werd iets speciaals , want ik wou er een uiltje van maken, zoals hier. Ik knipte de deeltjes uit in vilt, en naaide ze zorgvuldig op het zakje. Schoon dat dat was! En fier dat ik was! 

Maar toen bleek dat zakje op miraculeuze wijze toch ook nog weer te smal. En toen kreeg ik een lichte crisis, stopte ik mijn gsm weer in het tweede zakje en negeerde het hele gegeven zo lang mogelijk. Die "coole apps" waren plots veel interessanter.

Maar kijk, uiteindelijk is het toch nog goed gekomen! Want na twee maand(!) in een te kort zakje zit mijn telefoon nu in een zeer fleurig en vooral passend hoesje, mét knoopjessluiting!

En ondertussen heeft de mama ook een nieuwe telefoon, dus maakte ik voor haar ook nog eentje. 

Want ik ben daar intussen kei-bedreven in, in zo'n hoesjes maken!

Ahum...