Over twijfels, de eerste prijs en een bezoek aan Jonge Sla

Tgoh, dat is hier weer al even geleden hee zeg. Ik verzeker u eerlijk dat dat aan mij ligt, en niet aan u. Ik had/heb de laatste tijd last van blogtwijfels. Twijfels over mijn schrijfsels. 
Dat heeft iedere blogster misschien wel al eens, maar bij mij leidt zoiets tot uitstelgedrag.  Zo erg dat er soms zelfs verschijnselen van afstelgedrag optreden....Maar dat laatste kan ik dan weer niet zomaar over mijn hart krijgen. Want ik ben hier eigenlijk ook nog altijd graag, en ik vind het heel leuk dat u hier leest! En ik lees ook nog altijd heel graag bij u, dat zeker! En dus doen we hier op't gemakske weer nog wat voort, en zien we wel waar we uitkomen.
Maar vandaag wil ik u iets vertellen! Iets dat ik al een tijdje met u wou delen. Maar ja die twijfels hee... 
Soit!

Ik begin bij het begin:
Voorbije zomer las ik op de blog van de immer straffe Madame Zsazsa dat zij nòg een rokje getekend had. Een kokerrokje. En, u las dat hier al, kokerrokjes daar heb ik een zwak voor. Ik moest die dag toch al naar 't stad, op bril-kies-missie voor een goede vriend, en de gazettenwinkel is naast de brillenwinkel. Enkele dagen later rolde het al vanonder mijn machine. Ik maakte het in een stofje dat ik al lang liggen had, maar waar ik nooit het goede patroon voor gevonden had. Tot nu. Mits een paar kleine aanpassingen (ik heb dat soort rokjes liever wat hoger in mijn taille) zat het goed en ik was een tevreden mens. 

Maar, en nu begint het hier eindelijk een beetje spannend te worden, er viel niet alleen een heel fijn rokje te rapen met dat patroon. Er hing ook nog een wedstrijd aan vast, dat kan u een beetje zien op de voorlaatste foto bij Madame. En met die wedstrijd kon je iets redelijk geweldigs winnen.  Dus besloot ik mijn foto in te sturen, onder het motto van 'wie niet waagt,..." enal.

Mijn deelname werd bevestigd, en het leven ging voort. 
Het nieuwe schooljaar begon, de goede vriend was heel blij met zijn nieuwe bril, ik nog steeds met het rokje en de wedstrijd ging uit mijn gedachten. 
Tot ik op 1 oktober een mailtje kreeg, van een mevrouw van het boekske, om mij te feliciteren met mijn eerste prijs. Mijn redelijk geweldige eerste prijs! Manmanman, ik verzeker u, ik was buiten mezelf van contentement en dacht af en toe vertwijfeld dat het een grap was. Maar "het was wel écht waar" lachte de mevrouw aan de telefoon, en twee weken later mocht ik mijn Singer gaan halen op de redactie van Uitgeverij Cascade.  Die uitgeverij is in Antwerpen, en nu moet u weten dat ik eigenlijk een beetje een fobie heb om daar naartoe te rijden. Ik bol zonder veel problemen naar Normandië, sjees naar alle stoffenspektakels overal ten lande, maar als het om Antwerpen gaat, dan neem ik de trein. Of ik blijf thuis. Het is onnozel, ik weet dat, maar het is zo. 
Maar gelukkig heb ik hele lieve vrienden. En zo bood de fijne vriend met de nieuwe bril aan om mijn chauffeur te zijn. 
We zouden op vrijdag gaan, na het werk. Pijlerdanpijlsnel, want om 17u sloot de uitgeverij en het was minstens een uur rijden, zonder files... Juist ja...
"Of ik het erg belangrijk vond om die prijs zelf in ontvangst te nemen?" vroeg de fijne vriend op een avond op café. "Want mijn collega Dorien van de krant De Standaard (En ook van Jonge Sla, Plan B en dat mooie gloednieuwe boek 'Goed eten', dat doet watertanden maar een mens ook doet nadenken over zijn eetgewoonten) woont daar niet zo ver van en stelde voor om de machine voor jou te gaan ophalen, zodat wij ze dan bij haar thuis kunnen gaan halen". Wat een lief voorstel! Wat een strak plan! 
En zo holde ik, na een hele dag uren aftellen, vorige vrijdag naar de auto van de fijne vriend en gingen wij op het gemakske (dat is relatief, want ik moest me inhouden om FVO zijn arm niet plat te knijpen van ongeduld) in de file staan naar Antwerpen. Naar Dorien, die ons zo gastvrij ontving in haar gezellige huis met de lekkerste spaghetti en de mooiste keukenhanddoeken ever. En naar de Singer, die daar stond te blinken en waar ik om de paar minuten even naar moest kijken om te zien of hij er nog wel was.  

Ik ben zo blij, dat kan u niet geloven!